Wielorakość osobowości jest traktowana w naszym społeczeństwie jako zaburzenie charakterystyczne dla osób chorych psychicznie. Mają jednak one takie same części jak każdy z nas, jednak ze względu na traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa i rodowe dynamiki, części te zaczęły działać w niezwykle ekstremalny i odłączony od Ja sposób.

Każdy z nas ma wewnętrzne JA. Jednak podczas traumatycznych wydarzeń , szczególnie z okresu dzieciństwa, JA jest dysocjowane, jest oddzielane od doświadczenia i jest chronione za wszelką cenę przez inne części ( tzw strażaków lub menadżerów) Jeśli w swoim doświadczeniu mamy dużo trudnych, nieprzeżytych zdarzeń, może w nas pojawić się fałszywe Ja ( Ego), które zaczyna pełnić rolę lidera.

Prawdziwe JA jednak emanuje energią współczucia, ciekawości, akceptacji, spokoju, jasności, odwagi, pewności.

Trudne zdarzenie z dzieciństwa np. awantura w domu spowodowała, że jako dzieciaczek niesamowicie się bałaś, że tata skrzywdzi mamę. Część ciebie doznała ogromnego lęku, napięcia czy np. złości na tatę. Ale jako dzieciaczek nie potrafiłaś poradzić sobie z tak dużym ładunkiem emocjonalnym, który w tobie powstał. Część ciebie została zamknięta w lochach podświadomości a inne części zaczęły pilnować dostępu do tej wygnanej. Idąc dalej powyższym przykładem - np mogłaś zacząć odczuwać lęk przed mężczyznami, bądź przed kłótnią. Zwykła sprzeczka z partnerem może przypominać o tym dziecięcym lęku z twojej przeszłości. Może reagujesz wycofaniem i odrzuceniem swoich racji, byle było spokojnie. Albo nadmierną złością, wręcz atakiem. Możliwości może być wiele.

Najczęstszą wskazówką są emocje i ich porywająca głębia, często nieadekwatna do sytuacji.

Podczas sesji, po kolei odkrywasz te części siebie, które chroniły cię przed ponownym przeżyciem tej sytuacji. One zawsze mają dobrą intencję. Zrobią wszystko byś nie cierpiała ponownie. Tyle że, w tobie pojęcie czasu nie ma miejsca. Ta malutka część ciebie, zamknięta w podświadomości wciąż żyje w lęku i przerażeniu.

Dotarcie do niej i odciążenie niesłychanie uwalnia i wspiera zmianę mechanizmów przetrwania i programów na życie. Często w tym miejscu pojawiają się również trudne historie rodowe, na które wewnętrznie, nieświadomie ta mała część patrzyła.

Wielu z nas ma takich części naprawdę sporo, zupełnie o tym nie wiedząc. Byliśmy wychowywani, tak, aby negować słabości i trudne uczucia.  Często wstydzimy się pokazywać emocje i nie jesteśmy nauczeni ich świadomie przeżywać. Dlatego też, jesteśmy wrażliwi na traumę - gdy jakieś części w nas cierpią, my je wypieramy, są przez nas odrzucane.

Zmiana w myśleniu o częściach następuje wtedy, gdy zaczynamy widzieć, że rola, którą pełniła część, nie jest jej esencją. To był tylko sposób na przetrwanie trudnego. Części nie wiedzą, że mogą inaczej ani również, że to trudne już dawno minęło. Wszystkie części chcą być zauważone, usłyszane i zrozumiane. Ich cierpienie było wtedy realne.

Zastanów się, czy czasem nie marzy ci się, by ktoś lepiej cię zrozumiał?

Wracając do swoich historii i części stajesz się swoim wewnętrznym opiekunem i dajesz  to, czego kiedyś im (tobie) zabrakło. Czas, uwagę i zrozumienie. Te bezcenne doświadczenia niezwykle procentują w twojej aktualnej rzeczywistości. Te małe części po odciążeniu wprowadzają do twojego życia przepiękne jakości np - dziecięcą radość, większą spontaniczność, kreatywność czy zachwyt . Lubię myśleć o tym procesie jak o odkrywaniu skarbów, który każdy z nas ma w sobie.

Jeśli ta forma postrzegania swojego wewnętrznego świata cię zainteresowała i czujesz niedosyt po tej krótkiej wypowiedzi zapraszam cię do odsłuchania darmowego warsztatu, który prowadziłam 2 lata temu na grupie FB Bliżej siebie. grupa warsztatowa.

I część spotkania - Bliżej siebie. Grupa warsztatowa | Co mi w duszy gra | Facebook

II część spotkania - Bliżej siebie. Grupa warsztatowa | II cześć warsztatu Co mi w duszy gra. | Facebook